در سال ۲۰۰۲ پاولهوس و ویلیامز، برای اولین بار اصطلاح ﮔﻮﻧﻪ های شخصیتی تاریک را به کار بردند. مفهومی که از سه گونه شخصیتی مجزا به لحاظ مفهومی، که در عین حال در عمل با هم همپوشانی دارد، تشکیل شده است: ﺧﻮدﺷﯿﻔﺘﮕﯽ، ماکیاولی و روان دردمندی غیربالینی (کمتر از آستانه اختلال).
- خودشیفتگی: ریشه اصطلاح “نارسیسیزم” (خودشیفتگی) به اسطوره کلاسیک ﯾﻮﻧﺎن درباره نارسیسوس باز می گردد. نارسیسوس، مرد جوانی بود که عاشق تصویر خود در آب شد. اولین اشاره به این اسطوره در نوشتارگان روان شناسی در گزارش موردی توسط هاولاک الیس (۱۸۹۸) بود. پس از آن فروید در اولین مقالات نظری خود اصطلاح “خودشیفته”را به کار برد. افراد با شخصیت خود شیفته به استثنای ستایشی که از دیگران یا از خیالات عالی نمایی خود دریافت می کنند، لذت کمی را در زندگی تجربه می کنند. وقتی این توجهات به تدریج کم شود آنها احساس ناراحتی و بی تابی می کنند و به تحقیر دیگران می پردازند. این عالی نمایی در ساختار خود آسیب شناختی با کاهش ارزش دیگران و همچنین تخریب آنها همراه است.
- ماکیاولی: تیپ شخصیتی “ماکیاولی” از نظریه “نیکولو ماکیاولی” فیلسوف ایتالیایی قرن پانزدهم میلادی اقتباس شده است و براساس دو دیدگاه عمده: “هدف، وسیله را توجیه می کند” و “صحبت کردن، مطابق میل مردم”، استوار می باشد. ویژگی بارز ماکیاولیست ها این است که دیگران را مورد استفاده قرار می دهند. آنها به هر نحوی که شده دیگران را به نفع خود قربانی می کنند. حتی اگر لازم باشد که به آنها دروغ بگویند. در روانشناسی شخصیت ماکیاولی به شخصیت هایی گفته می شود که متخصص کنترل و دست کاری دیگران هستند با این تفاوت که آنها این روش را انتخاب نمی کنند بلکه در کل اینگونه هستند. آنها احتیاجی به خواندن کتاب شهریار (کتاب نیکولو ماکیاولی) ندارند تا مهارت فریب کاری را یاد بگیرند بلکه بطور ذاتی مستعد حسابگری، آب زیرکاهی و فریب دادن دیگران هستند. این افراد اساساً بی اخلاق، از دیگ ران پلکان ترقی می سازند تا به اهداف خود برسند. از نظر یک ماکیاولی سوءاستفاده از کسی که به دیگران اجازه این کار را می دهد اشکالی ندارد.
- روان دردمندی: مطابق با گفته جونز و ﭘﺎوﻟﻬﻮس (۲۰۱۴) روان دردمندی از دو عنصر کلیدی تشکیل شده است. یکی، کمبود محبت (بی عاطفگی) و دیگری، کمبود خود کنترلی. این گونه شخصیتی هیچ نگرانی نسبت به مردم و قوانین جامعه ندارند. همچنین این افراد وقتی به دیگران اسیب می زنند هیچ احساس گناهی نمی کنند. اسپین و همکاران (۲۰۱۴) گفتند، روان دردمندان در پی ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﮕﯽ و هیجان اند و میزان کمی همدلی و نگرانی در این افراد مشاهده می شود
به منظور سنجش و ارزیابی شخصیت تاریک می توان از پرسشنامه ای که توسط جوناسون و وبستر (۲۰۱۰) طراحی شده است، استفاده کرد. در اکثر مطالعات شخصیت تاریک از پرسشنامه های استاندارد ۹۱ سوالی استفاده شده است که تحقیقات زیادی سعی در کم کردن تعداد این سوالات داشتند از انجایی که پاسخ به این تعداد سوال کاری خسته کننده و زمان بر و بعضا غیر کار امد است. یکی از بهترین تلاش ها در این زمینه به پژوهش جوناسون و وبستر (۲۰۱۰) بر می گردد. آنها در طی ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت گوناگون ﺧﻮد بارها پایایی و روایی این ۱۲ سوال را تایید کردند. ابتدایی ترین پژوهش آنها به ۴ مطالعه اصلی ختم شد که در نهایت پرسنامه ای تهیه شد که آن را ۱۲ گانه کثیف Dirty Dozen نام نهادند. این پرسشنامه دارای ۳ بعد خودشیفتگی، ماکیاولیسم و روان دردمندی می باشد. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۵ مورد تایید قرار گرفته است.
