منابع علمی، شکل وابستگی شدید به تمرینات ورزشی را اعتیاد به تمرین توصیف کرده اند. در واقع، اعتیاد به تمرین به عنوان “وابستگی روانی – فیزیولوژیکی به یک رژیم منظم تمرینی تعریف شده است. کسانی که دارای اعتیاد به تمرین هستند، فواید قابل توجهی را از تمرین کسب می کنند، درحالیکه زندگی برخی از آنها ممکن است از رفتار به اصطلاح اعتیادی تأثیر منفی بپذیرد که این تناقضی را نشان میدهد که اگرچه تمرین معمولاً سودمند است، اما ممکن است پیامدهایی منفی نیز داشته باشد. فواید طبیعی مرتبط با تمرین منظم با یک شدت متوسط، به خاطر اعتیاد برخی افراد به تمرین، ازدست میرود. عدم موفقیت در انجام تمرین براساس برنامه زمانی، به نوعی آشفتگی حالت خلقی در افراد معتاد به تمرین منجر میشود. ساچس (۱۹۸۱) اظهار داشت که اعتیاد به تمرین، نوعی وابستگی فیزیولوژیکی یا روانشناختی به یک برنامه منظم تمرینی است که مشخصه آن، علائم انزوا پس از ۲۴ تا ۳۶ ساعت بی تمرینی است.
به منظور سنجش و ارزیابی اعتیاد به تمرین، می توان از فرم کوتاه سیاهه اعتیاد به تمرین که توسط تری، سزابو و گریفیث (۲۰۰۴) توسعه داده شده است، استفاده کرد. این پرسشنامه شامل شش گویه و براساس نسخه اصلاح شده اعتیاد رفتاری گریفیث (۱۹۹۶) طراحی شده است. این پرسشنامه دارای ۶ گویه و دو عامل “اهمیت و برجسته بودن نقش تمرین” و “پیامدهای روانشناختی تمرین” می باشد. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۲ مورد تأیید قرار گرفته است.
