سازمان ها به منظور همسویی با تغییرات محیطی کسب و کار خود و در نتیجه حفظ بقا و کسب موفقیت، اقدام به انتخاب استراتژی می کنند. بر این اساس “جهت گیری استراتژیک به عنوان مسیر جامع و استراتژیک بنگاه جهت همسویی با محیط بیرونی که مستلزم طراحی و اجرای اقدامات و شیوه های عملیاتی جدید می باشد”، تعریف می شود. مفهومی که از جهت گیری استراتژیک در نظر گرفته می شود، سازمان های جوینده یا آینده گر و سازمان های مدافع برگرفته از گونه شناسی استراتژیک مایلز و اسنو است. سازمان های جوینده، سازمان هایی هستند که تقریبا به طور مداوم بدنبال فرصت های بازار و بهره برداری از آن ها بوده و اغلب در توسعه و ارائه محصولات و خدمات جدید پیشگام هستند. سازمان های مدافع نیز، نوعاً بجای تمرکز بر روی محصول یا بازار جدید، از طریق توجه به قیمت و تمرکز بر کیفیت به رقابت می پردازند. هدف این نوع سازمان ها بهبود کارآیی عملیات موجود است و بدنبال افزایش عملکرد و کارآیی بر روی تعداد محدودی از محصولات یا خدمات محوری اند. بطور خلاصه مدافعان تلاش می کنند، مجموعه ای از محصولات و مشتریان پایدار ایجاد نمایند.
به منظور تعیین جهت گیری استراتژیک سازمان می توان از پرسشنامه ای که بر اساس رویکرد مایلز و اسنو طراحی شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۱ گویه می‌باشد که از پژوهش معتبر صنیعی (۱۳۹۱) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۲ مورد تأیید قرار گرفته است.
