خویشتن داری جنسی به تعویق انداختن ارضای میل جنسی تا ازدواج است که با پاک دامنی قبل از ازدواج رابطه دارد. خویشتن داری توانایی کنترل غرایز طبیعی مانند رفتار جنسی در افراد را گویند و غالبا ۰ با دینداری و پاکدامنی قبل از ازدواج رابطه دارد. از طرف دیگر عدم خویشتن داری به عنوان یک بیماری اجتماعی وسیع قابل مطالعه و بررسی است. خویشتن داری با دینداری رابطه دارد و پاکدامنی قبل از ازدواج را مشخص می کند. خویشتن داری غالبا ۰ به عنوان یک عمل پسندیده از خودکنترلی میل جنسی می باشد. خویشتن داری یعنی به تعویق انداختن ارضای میل جنسی تا زمان ازدواج. این رویکرد از سویی مبتنی بر واقعیت های فرهنگی است و بر جنبه های مثبت انسان مختار و مسئول تأکید می کند و باور دارد که در یک جامعه سالم مردم با امید داشتن به آینده برانگیخته می شوند و می توانند لذت های آنی را فدای مصلحت های آتی کنند و از سوی دیگر به روانشناسی تحولی یعنی گذار طبیعی انسان از کودکی به بزرگ سالی توجه دارد. خویشتن داری جنسی به معنای کسب مهارت های لازم، که از آن طریق فرد بتواند به وسیله آن به نوعی از خود مهار گری نفسانی برای غلبه بر شهوات و خواسته های جنسی نامطلوب دست یابد.
به منظور سنجش و ارزیابی خویشتن داری جنسی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۵۲ گویه و سه حیطه شناختی، نگرشی و عمل میباشد که از پژوهش معتبر اسماعیلی (۱۳۹۴) استخراج شدهاند. روایی و پایایی این پرسشنامه مورد تأیید قرار گرفته است.
