کارآفرینی می تواند مشخصه ی مدیران و مالکان کسب وکارهایی تعریف شود که در آن کارآفرین با توسعه واکنش های نوآور به مصاف بی اطمینانی محیطی می رود. یکی از دیدگاه های مهمی که فرایند کارآفرینی را به استراتژی های سازمان پیوند می دهد گرایش به کارآفرینی است. میلر (۱۹۸۳) معتقد بود که اگر یک شرکت دائماً نوآوری هایی در محصولات خود ارائه نموده، ریسک پذیر باشد و نیز رفتار فعالانه ای از خود بروز دهد، این شرکت گرایش کارآفرینی دارد. موریس و پل (۱۹۸۷) نیز گرایش کارآفرینی را به عنوان تمایل مدیریت ارشد به پذیرش ریسک های محاسبه شده، نوآوری و پیشگام بودن تعریف کرده اند.
به منظور سنجش گرایش کارآفرینی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۰ گویه و ابعاد خودمختاری، نوجویی، پیشگامی، تهاجم رقابتی و ریسک پذیری می‌باشد که از پژوهش معتبر دس و لامپکین (۲۰۰۵) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۵ مورد تأیید قرار گرفته است.
