یکی از متغیرهایی بر کیفیت زندگی افراد تاثیرگذاراست خودپنداره می باشد که خودپنداره یک رشته صفات و توانایی ها ، نگرش ها و ارزش هایی است که فرد معتقد است او را توصیف کند. خودپنداره را می توان درک فرد از خودش دانست که در نتیجه تجربیات فرد با محیط و رابطه او با دیگران شکل می گیرد. همچنین خودپنداره فرد ممکن است از خیلی ضعیف یا منفی تا خیلی قوی یا مثبت تغییر یابد، افرادی که خود پنداره مثبت دارند احساس کفایت کرده و در انطباق وسازگاری با دنیای پیرامون خویش توانا تر بوده اند. خودپنداره برای متخصصان بهداشت روان اهمیت خاصی دارد، زیرا پندار فرد از شخصیت خود تا اندازه ای زیاد تصور او را راجع به محیط اش تعیین می کند. اگر تصور از خود مثبت و نسبتاً متعادل باشد، شخص دارای سلامت روانی است و اگر به عکس، خود پنداره شخص منفی و نا متعادل باشد، او از لحاظ روانی ناسالم شناخته می شود. خودپنداره ماهیتی روان شناختی دارد و شامل احساس ها، ارزیابی ها، نگرش ها و همچنین توصیف های افراد از خود است. خودپنداره از یکسو به لحاظ بیرونی با خصائص شخصیتی و رفتاری افراد و از سوی دیگر به لحاظ درونی ازطریق چگونگی احساس افراد از خود و جهان اطرافشان و در ارتباط با دیگران مشخص می شود.
برای سنجش خودپنداره می توان از پرسش‌نامۀ خود پندارۀ راجرز (۱۹۵۱) که دو فرم الف و ب دارد استفاده کرد. فرم الف شامل ۴۱ جفت صفت است که در اختیار پاسخگو قرار داده می‌شود و از وی خواسته می‌شود با توجه به مقیاس هفت درجه ای (۱ تا ۷) بالای پرسش‌نامه، عددی را برحسب دوری یا نزدیکی هر صفت با صفاتی که در خود سراغ دارد، علامت بزند. در مرحلۀ بعد فرم ب در اختیار فرد پاسخگو قرار می‌گیرد و از وی سؤال می‌شود که دوست دارید چگونه شخصی باشید و یا فرد ایده‌آل شما کیست؟ پس از این سؤال، از فرد پاسخگو خواسته می‌شود تا دوباره در یک مقیاس هفت درجه ای (انتخاب ۱ تا ۷ برای هر دو صفت) عدد مورد نظر خود را انتخاب کند. روایی و پایایی این ابزار در پژوهش هایی در سال های ۱۳۸۳، ۱۳۸۶ و ۱۳۹۰ مورد تأیید قرار گرفته است.
