استرس شغلی پدیده ای به نسبت شایع در بسیاری از مشاغل و حرف محسوب می شود که به اشکال مختلف سلامت و بهزیستی کارکنان را تهدید می کند. جنبه‌های مختلفی از وظایف و مسئولیت های کاری افراد، به صورت بالقوه می توانند برای آنها استرس آور باشند، که از مطرح‌ترین آنها می توان به ابهام نقش، تعارض نقش، گرانباری، روابط متعارض با همکاران و سرپرست و عدم تناسب منابع شغلی با تقاضاهای کاری و شغلی اشاره کرد به طور نسبی هر یک از عوامل استرس آور مطرح در مشاغل و محیط‌های کار برای افراد در سطح روانی، رفتاری و فیزیولوژیکی تبعات محسوس و قابل توجهی را ببار می آورد که به نوعی زمینه را برای تضعیف کارایی و اثربخشی افراد فراهم می آورند.
استرس شغلی آمیزه‌ای از فشارزاهای محل کار، ویژگی‌های خود فرد و فشارزاهای خارج از سازمان است. این فشار زاها می توانند به علائم بیماری در محیط کار با بیماری واقعی بینجامند. این عوامل را در منابع انسانی می توان به سه دسته طبقه بندی کرد: دسته اول، عوامل «استرس آفرین سازمانی»، که مستقیماً به شغل و محیط کاری بستگی دارند؛ دسته دوم، «رویدادهای زندگی» که ربطی به سازمان ندارند، مانند مشکلات زندگی خصوصی کارکنان، دلواپسی و شکست‌ها در برنامه‌های آیند و دسته سوم عوامل «استرس آفرین فردی» از قبیل نوع شخصیت که موجب برداشت های شخصی انسان از محیط می شوند. استرس از ریشه‌های عوامل مذکور ناشی می‌گردد، ولی باید توجه کرد که عوامل «استرس آفرین سازمانی»، «رویدادهای زندگی» و عوامل «استرس آفرین فردی» بر یکدیگر تأثیر دارند.
به منظور بررسی استرس شغلی می توان از پرسشنامه استرس شغلی کوپر استفاده کرد که شامل ۲۴ گویه است.
