قابلیت های ارتباطی: مجموعه ای از دارایی های ناملموس (نامشهود) هستند که یک سری از برهم کنش هایی که میان طرفین مرتبط به هم درگیر در روابط مخاطره آمیز صادرات رخ می دهد را منعکس می سازد. برای مثال درجه درگیری واردکننده، گرایش به روابط بلند مدت و اطلاعاتی که بین شرکت و مصرف کننده تسهیم می شود.
به منظور بررسی قابلیت های ارتباطی سازمانی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۷ گویه و ابعاد کیفیت ارتباطات، روابط بلند مدت، تسهیم اطلاعات و درگیری واردکننده می‌باشد که توسط رشیدی (۱۳۹۴) از پژوهش های منون، بارادواج و هاول (۱۹۹۶)؛ منون و همکاران (۱۹۹۹)، گانسان (۱۹۹۴)، کانون و هامبورگ (۲۰۰۱) و فلین، اسکرودر و اسکاکیبارا (۱۹۹۴) استخراج شده است. روایی و پایایی این پرسشنامه تأیید شده است.
