کمرویی یک مشکل فردی بی سر و صداست؛ چنان شایع گشته که می توان آن را یک بیماری اجتماعی نامید. بررسی های اجتماعی نشان می دهد که در خلال سال های آینده، به خاطر افزایش انزوا، رقابت و تنهایی افراد، مشکل کمرویی افزایش خواهد یافت. به هر حال کمرویی یک ناتوانی است و نتایج آن می تواند ویرانگر باشد. به این صورت که کم رویی ملاقات با افراد جدید و دوستیابی با کسب لذت واقعی از تجربیات خوب، را دشوارمی سازد. کمرویی مانع دفاع از حقوق خویش، ابراز عقیده و بیان ارزشهای فردی می گردد. کمرویی ارزیابی مثبت از نقاط قوت شخصیت را محدود می نماید. اشتغال شدید فکری نسبت به انواع واکنشهای فردی ایجاد می کند. تفکر مثبت و برقراری ارتباط ثمر بخش را دشوار می کند و با توجه به محدودیت های مذکور، اگر هر چه زودتر این گرفتاری بررسی نگردد، افراد، زندانی کمرویی خویش خواهند شد. برای اجتناب از بروز این مشکل، باید کمرویی را شناخت تا بتوان محیطی حمایت گر ایجاد نمود که در آن افراد کمرو بتوانند با احساس امنیت از زندان فردی خود خارج شده، آزادی گفتار، رفتار و زندگی اجتماعی خود را بازیابند. برای دستیابی به این منظور، بکارگیری ابزارهای تشخیصی مناسب می تواند راه گشا باشد. مشروط بر اینکه ابزار، از اعتبار و پایایی مناسبی برخوردار باشد.
اﻳﻦ آزﻣﻮن را ﺳﻤﻮﻋﻲ (۱۳۸۲) ﺳﺎﺧﺘﻪ اﺳﺖ و ۴۴ سوال دارد و روایی و پایایی آن در پژوهشی در سال ۱۳۹۲ مورد تأیید قرار گرفته است.
