نظریه مزیت رقابتی به شکل منظم و منسجم، از آغاز دهه ۱۹۶۰، جهت تبیین اثر محیط بیرون بر راهبرد بنگاه در دانشگاه هاروارد مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است. براساس این دیدگاه، بنگاه ها در صنایع یکسان، داده های یکسانی را دریافت می کنند و در نتیجه باید راهبردهای یکسانی را بپذیرند و درنهایت نتایج یکسانی را مشاهده کنند. در این وضعیت، امکان کسب مزیت رقابتی وجود ندارد و تفاوت عملکرد بنگاه ها احتمالا تنها در کوتاه مدت امکانپذیراست (حاجی حسینی و همکاران، ۱۳۹۳). پورتر (۱۹۹۰) مزیت رقابتی پایدار را به عنوان مزیتی می داند که برای یک دوره نسبتا طولانی دوام می آورد. مزیت رقابتی پایدار به عنوان موقعیت بازار، یا ارزش بیشتری برای مشتری ایجاد می کند و یا به هزینه های نسبتا پایین دسترسی داشته و در نتیجه بر سهم بازار و عملکرد مالی بهتر تسلط دارد. بارنی (۱۹۹۱ به نقل از حاجی حسینی و همکاران، ۱۳۹۳) نیز مزیت رقابتی پایدار را به این صورت تعریف می کند: “زمانی بنگاه دارای مزیت رقابتی پایدار است که یک راهبرد خلق ارزش را به طور غیرهمزمان با رقبای بالقوه و موجود اعمال کند؛ به گونه ای که بنگاه های دیگر قادر به نسخه برداری از فواید این راهبرد نباشند.
به منظور بررسی مزیت رقابتی پایدار می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۶ سوال و دو فرم کارمندان و مشتریان است. هر دو فرم دارای ۴ بعد پاسخگویی به مشتریان، کیفیت، نوآوری و کارایی می باشد و از پژوهش معتبر هیل و جونز (۲۰۱۰) استخراج شده است. روایی و پایایی این پرسشنامه در دو مطالعه در سال های ۱۳۹۲ و ۱۳۹۶ مورد تأیید قرار گرفته است.
