بر اساس تعریف سازمان بهداشت جهانی خودکشی عبارت است از عملی که در آن شخص به‌صورت عمدی و بدون مداخله دیگران، رفتار غیرعادی مثل آسیب زدن به خود یا خوردن ماده‌ای بیش‌تر از مقدار تجویز شده برای درمان را انجام میدهد و هدف شخص تغییرات مورد انتظار خود فرد می‌باشد. خودکشی در همه طبقات اجتماع و مراحل رشدی رخ میدهد اما مطالعات بر دو مرحله حساس تأکید دارند؛ یکی دوران عبور از اواخر کودکی به نوجوانی و دیگری مرحله عبور از اواخر نوجوانی به اوایل بزرگ‌سالی است. بنابراین در این دو مرحله نرخ خودکشی افزایش آشکاری از خود نشان میدهد.
به منظور سنجش احتمال خودکشی در افراد می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۳۶ گویه و ابعاد نا امیدی، افکار خودکشی، خصومت-پرخاش‌گری و خود ارزیابی منفی می‌باشد که از پژوهش معتبر کال و گیل (۱۹۸۲) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در دو مطالعه در سال های ۱۳۹۵ و ۱۳۹۸ مورد تأیید قرار گرفته است.
