بی اختیاری ادرار دفع غیرارادی ادرار بوده، به گونه‌ای که برای خود فرد به طور عینی قابل لمس است. این بیماری یک ناتوانی جسمی است که با انزوای اجتماعی همراه بوده و به اضطراب، افسردگی و کاهش اعتماد به نفس منجر می‌شود و جنبه‌های گوناگون اجتماعی، روحی، شغلی، خانوادگی، جسمی و جنسی فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد و همچنین توانایی فرد را در لذت بردن از فعالیت‌های روزانه، روابط اجتماعی، مسافرت و روابط شخصی محدود می‌کند. بی‌اختیاری ادرار معمولاً از ضعف عضلات کف لگن و از دست رفتن حمایت از واحد اسفنکتری وزیکویورترال ناشی می‌شود. در چنین حالتی، تحرک بیش از حد قطعه وزیکویورترال و پایین افتادن آن روی می‌دهد. شایع‌ترین انواع بی‌اختیاری ادرار، بی‌اختیاری ادراری استرسی و بی‌اختیاری ادراری فوریتی و یا ترکیبی از هر دو می‌باشد.
به منظور تشخیص بی‌اختیاری ادرار در زنان می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۶ گویه و ۲ حیطه استرس ادراری و فوریت ادراری می‌باشد که از پژوهش معتبر بردلی و همکاران (۲۰۰۵) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۵ مورد تأیید قرار گرفته است.
