سرگردانی ذهنی به تغییر توجه از بازنمایی های محرکی و ذهنی مرتبط با تکلیف پیشرو به افکار غیرمرتبط با تکلیف اشاره دارد. افراد با سرگردانی ذهنی تمایلی ذاتی و ناخودآگاه جهت انحراف از محرک های محیطی به سوی افکار شخصی و درونی دارند.
به منظور سنجش و ارزیابی سرگردانی ذهنی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۸ گویه و دو خرده مقیاس سرگردانی ذهنی عامدانه و سرگردانی ذهنی خود به خودی می‌باشد که از پژوهش معتبر کاریر و همکاران (۲۰۱۳) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۶ مورد تأیید قرار گرفته است.
