ناخن جویدن به مفهوم قرار دادن انگشتان داخل دهان و تماس بین دندان و ناخن با یکدیگر است و بیشتر افراد معمولاً از دندانها به جای ناخنگیر استفاده میکنند. ناخن جویدن به عنوان رفتار متمرکز بر بدن شامل کندن پشت و پوشش ناخن همراه با جراحت و خونریزی و یا قرمزی و عفونت انگشتان در نظر گرفته میشود.
مالون و مسلر (۱۹۵۲) مقیاسی را برای سنجش شدت ناخن جویدن ارائه دادند. مالون و مسلر (۱۹۵۲) بر اساس این مقیاس افراد مبتلابه اختلال ناخن جویدن را در ۳ دسته قرار میدهند: کسانی که هیچیک از انگشتان خود را نمیجوند (غیرممکن)، افرادی که هر ۱۰ انگشت خود را میجوند (حتمی) و کسانی که یک تا ۹ انگشت خود را میجوند نامشخص هستند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۶ مورد تأیید قرار گرفته است.
