برای دستیابی به اهداف سازمانی در محیط رقابتی امروز، باید روابط بین مدیران و کارکنان به گونه‌ای باشد که طی آن زیردستان بتوانند به راحتی و بی دغدغه، ایده ها و نظرهای سازنده خود را در راستای ارتقای برونداد سازمان بیان کنند. افرادی که نتوانند ایده‌ها، نظرها و اطلاعات خود را بگویند و سکوت پیشه کنند، اغلب دچار استرس، اضطراب، نارضایتی و افسردگی می شوند و درنهایت علاقه به کار و تعهد شغلی آنها کاهش می یابد. از اینرو به منظور بهره‌مندی مفید از نظرها و ایده‌های کارکنان، باید بستر مناسب و زیرساخت‌های لازم برای این امر فراهم شود. در این زمینه ادموند سون (۲۰۰۳) بیان میکند یکی از ویژگی‌های یادگیری موفق در انواع تیمهای کاری، تمایل تمام اعضای سازمان به ارائه افکار و ایده ها در فرایند کار است که در اصطلاح آوای سازمانی نامیده میشود. آوای سازمانی شامل گفت‌وگو درباره مشکلات با سرپرستان، ارائه راهکارها و پیشنهادها به واحدهای منابع انسانی، به زبان آوردن ایده‌ها برای تغییر سیاست کاری یا رایزنی با اتحادیه‌ها یا متخصصان سازمانی است.

به منظور سنجش آوای سازمانی می توان از پرسشنامه ای که توسط کاتارین هامس در سال ۲۰۱۲ توسعه داده شده است استفاده کرد که ۱۸ ماده و سه بعد ایمنی، کارآمدی و تشویق را در بر دارد. روایی و پایایی این پرسشنامه در پژوهشی در سال ۱۳۹۴ مورد تأیید قرار گرفته است.