ادغام فکر و عمل: به عقیده راچمن و شافران (۱۹۹۸)، ادغام فکر و عمل شامل دو دسته از باورهاست: الف) ادغام فکر و عمل اخلاقی یعنی فکر کردن درباره یک عمل غیراخلاقی به لحاظ بار ارزشی و اخلاقی با انجام آن عمل برابری می‌کند. ب) ادغام فکر و عمل احتمال، بدین معنا که فکر کردن درباره یک رویداد منفی و بد، احتمال رخ دادن آن را افزایش خواهد داد. این رویداد بد می‌تواند به خود شخص مربوط باشد که اصطلاحاً «ادغام فکر و عمل احتمال برای خود» نامیده می‌شود. اگر رویداد بد دیگران را شامل شود به آن «ادغام فکرو عمل احتمال برای دیگران» می‌گویند بر این اساس، دو نوع از باورهای مرتبط با “ادغام فکر و عمل” تعریف شده‌اند: ۱- ادغام فکر و عمل احتمال بدین معنا که فکر کردن درباره یک رویداد بد و منفی، احتمال رخ دادن آن را افزایش خواهد داد. این رویداد منفی می‌تواند به خود شخص مربوط باشد که اصطلاحا “احتمال برای خود” نامیده می‌شود (مثلا اگر من به بیمار شدن فکر کنم، احتمال بیمار شدنم بیشتر خواهد شد). اگر رویداد بد دیگران را شامل گردد به آن “احتمال برای دیگران” می‌گویند (برای مثال، اگر من به زمین خوردن شخص دیگری فکر کنم، احتمال زمین خوردن او بیشتر خواهد شد). ۲- ادغام فکر و عمل اخلاقی یعنی فکر کردن درباره یک عمل “غیر اخلاقی” به لحاظ بار ارزشی با انجام آن عمل برابری می‌کند (به عنوان مثال، افکار خشونت‌آمیز به اندازه اعمال خشونت‌آمیز غیر قابل قبولند).
به منظور بررسی ادغام فکر و عمل می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۹ گویه و سه زیر مقیاس ادغام فکر و عمل اخلاقی، ادغام فکر و عمل احتمال برای دیگران و ادغام فکر و عمل احتمال برای خود می‌باشد که از پژوهش معتبر شافران و همکاران (۱۹۹۶) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۸۹ مورد تأیید قرار گرفته است.
