اضطراب سلامت یک مفهوم پیوستاری است که برای اولین بار توسط سالکوسکیس و وارویک در سال ۱۹۸۶ پیشنهاد شده است که در یک طرف پیوستار نگرانی های خفیف درباره ی سلامتی و ابتلا به بیماری و در طرف دیگر آن اختلال خودبیمارپنداری قرار می گیرد که با ترس های افراطی و گاه هذیانی درباره سلامتی و علایم جسمانی مشخص می شود. اضطراب سلامتی شامل چهار مؤلفه عاطفی، شناختی، رفتاری و ادراکی می باشد. مؤلفه عاطفی شامل نگرانی درباره سلامتی می باشد. مؤلفه شناختی به اعتقاد قوی مبنی بر بیمار بودن بر خلاف شواهد پزشکی محدود می شود. مؤلفه رفتاری، رفتارهای اطمینان جویی به منظور کاهش ترس از بیماری را در بر می گیرد و مؤلفه ادراکی شامل اشتغال ذهنی به علایم و احساس های بدنی می باشد . ضابطه بندی اضطراب سلامت که به وسیله سالکووسکیس مطرح شده بیانگر آن است که برخی افراد طیف وسیعی از عوامل از جمله تغییرات بدنی، اطلاعات پزشکی، مشاوره های پزشکی، نتایج آزمایشها و نیز واکنش ها و توصیه های دیگران را به غلط بعنوان علایمی از یک بیماری جسمی خطرناک تفسیرمی کنند. این سوءتعبیرهای مبتنی بر خطر منجر به شکل گیری فرض ها و افکار منفی بیشتری می گردد. این افکار غالبأ به وسیله تصویرهای ذهنی هیجانی تقویت می شود و به این ترتیب فرد اضطراب سلامت شدیدی را تجربه می کند. افرادی که اضطراب سلامتی شدید را تجربه می کنند واجد ملاک های تشخیصی اختلال اضطراب بیماری براساس پنجمین ویراست راهنمای تشخیصی و آماری اختلال های روانی هستند. اختلال اضطراب بیماری بعنوان یکی از اختلال های نشانگان بدنی که ویژگی اساسی آن گرایش مداوم به سوءتعبیر فاجعه آمیز علایم و نشانه های بی خطر جسمانی بعنوان شواهدی مبنی بر وجود یک بیماری خطرناک می باشد، پذیرفته شده است.
به منظور سنجش اضطراب سلامت می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۸ گویه میباشد که از پژوهش معتبر سالکوسکیس و وارویک (۲۰۰۲) استخراج شدهاند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۴ مورد تأیید قرار گرفته است.
