تمایل به ترک شغل: وقتی یک فرد از کار یا از عضویت در سازمان دست می کشد، ترک شغل روی می دهد. تحقیقات درخصوص ترک شغل، بر ترک ارادی کارکنان تاکید دارند (پیردنیا، ۱۳۹۴). قصد و تمایل به ترک خدمت، به عنوان میل و اشتیاق آگاهانه برای ترک سازمان و استعفا تعریف می شود که الزاماً به استعفا و ترک واقعی منجر نمی شود. بلکه، به احتمال ترک رابطه با سازمان در آینده نزدیک اشاره دارد (میک، ۲۰۱۱). آگاهی از تمایل به ترک شغل کارکنان از این نظر در سازمان‌های خدماتی و دولتی مهم تلقی می‌شود که مدیران با در نظر گرفتن این موضوع تدابیری می‌اندیشند تا موجبات افزایش توانایی و کارآیی کارکنان، بالا رفتن بازدهی، وجود کارکنان خشنودتر، و مشتاق‌تر به یادگیری (مجدد حسینجانی، ۱۳۹۰)، کاهش جابه‌جایی و غیبت و افزایش اثربخشی سازمانی در سازمان را فراهم نمایند (نیکومرام-اسحقی، ۱۳۸۹). از سوی دیگر مسائلی از قبیل ایجاد هماهنگی بین کارکنان جدید با همکاران و سرپرستان مستقیم آن‌ها، انطباق افراد جدید با گروه کاری و واحد سازمانی مربوطه نیز می‌تواند بر روحیه‌ی سایر کارکنان اثر منفی گذاشته و در صورت گسترش نرخ ترک خدمت در سازمان، به بی‌اعتباری سازمان منجر گردد (فلینت، ۲۰۱۳). دو مولفه در نظر گرفته شده برای تمایل به ترک شغل عبارتند از (مقیمی، ۱۳۸۹): احساس کارکردن با سازمان (میزان وفاداری کارمند و توجه وی به سرنوشت سازمان) و تصمیم به ترک سازمان (میزان تمایل کارمند برای فکر کردن به ترک شغل فعلی و جستجو کردن شغل جدید).
به منظور بررسی تمایل به ترک شغل در میان کارکنان می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۵ گویه می‌باشد که از پژوهش معتبر ین-فاه (۲۰۱۰) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۴ مورد تأیید قرار گرفته است.
