یادگیری سازمانی: نوعی از یادگیری است که در سطح سیستمی و در درون سازمان رخ می دهد. این نوع یادگیری معمولا یادگیری فردی را را شامل نمی شود، و به جای آن بر قدرت و مطلوبیت یادگیری جمعی و گروهی تاکید می کند. از نظر گاروین (۱۹۹۳)، یادگیری سازمانی فرایندی پیچیده و چند بعدی است که در طول زمان توسعه پیدا می کند و در این فرایند بین کسب دانش و بهبود عملکرد، رابطه معنا داری وجود دارد. پروبست و باچل (۱۹۹۷) یادگیری سازمانی را چنین تعریف می کنند؛ توانایی یک سازمان به عنوان یک کل در کشف خطاها و اصلاح آنها و همچنین تغییر دانش و ارزش های سازمان به طوری که مهارت های جدید حل مسئله و ظرفیت جدید برای کار ایجاد شود. آرجریس و شون معتقدند، یادگیری سازمانی هنگامی رخ می دهد که اعضای سازمان به عنوان عوامل یادگیری عمل کرده و در مقابل تغییرات محیط داخلی و خارجی سازمان، از طریق تشخیص و اصلاح خطاها و ثبت نتایج حاصل از این فرایند، تحت تصورات شخصی و الگوهای سازمانی واکنش نشان می دهند.
به منظور سنجش یادگیری سازمانی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۰ گویه و ابعاد توزیع اطلاعات، حافظه سازمانی، کسب/خلق اطلاعات و تشریح و تفسیر اطلاعات می‌باشد که از پژوهش معتبر جمیز و ناوارو (۲۰۰۷) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۵ مورد تأیید قرار گرفته است.
