به اعتقاد بندورا خودکارآمدی مفهومی است که بواسطه آن تجربیات، توانایی و تفکر افراد در یک مسیر ادغام می شود. خودکارآمدی و سایر نگرش های انتظاری بطور مشترک دارای این واقعیت هستندکه تمامی آنها، باورهایی در خصوص درک توانایی فردی است، اما تفاوت آنها با خودکارآمدی در آن است که خودکارآمدی ادراک قابلیت های فردی به منظور دستیابی به عملکردها و نتایج موقعیت های دیگر از پیش تعیین شده می باشد، بنابراین خودکارآمدی از بابت باورهای انتظاری متفاوت است. خودکارآمدی یا ادراک خودکارآمدی در برگیرنده احساس خوشایند فرد در انجام تکالیف است که بطور فرا گیری با انگیزش و انجام موفقیت آمیز تکالیف در تمامی انسان ها مرتبط است.

برگرفته از مفهوم خودکارآمدی باندورا، خودکارآمدی شغلی به عنوان قضاوت فرد در مورد توانایی خود برای انجام اصل تکلیف در چارچوب شغلی و حرفه‌ای معین تعریف شده است. بندورا خودکارامدی را یک عقیده شخصی در توانایی فرد برای انجام موفقیت آمیز یک کار خاص تعریف کرده و آن را به عنوان یکی از عوامل انگیزشی فرد برای انجام موفقیت آمیز یک کار خاص تعریف کرده و آن را به عنوان یکی از عوامل انگیزشی فرد برای انجام هر فعالیتی می داند. همچنین وی خودکارآمدی را یک عامل تعیین کننده موثر برای تلاش افراد و مقاومت آنها در برابر هر فعالیتی دانسته و آن را به عنوان باورهای افراد به توانایی­های خود در انجام وظایف به طور موفقیت آمیز تعریف کرده است. خودکارآمدی براساس چهار منبع تجربه های موفق، تجربه جانشینی، ترغیب های کلامی، حالات عاطفی و فیزیولوژیکی شکل می گیرد که آگاهی دهنده نیستند، بلکه داده ‌های خام هستند که از طریق پردازش شناختی آموزنده می­شوند. خودکارامدی شغلی از انگیزش و رفتار تاثیر گرفته و به طور متقابل بر آنها تاثیر میگذارد و سطوح بالای آن موجب افزایش مشارکت فرد در تکالیف و رفتارهای شغلی می گردد.

پرسشنامه خودکارآمدی شغلی (JSEQ) توسط ریگز و نایت در سال ۱۹۹۴ ساخته شده است. این پرسشنامه که مشتمل بر ۳۱ سوال می باشد، چهار بعد از خودکارآمدی شغلی که عبارتند از: باورهای خودکارآمدی فردی، انتظار پیامدهای فردی، باورهای کارآمدی جمعی، انتظار پیامدهای جمعی را می سنجد. روایی و پایایی این پرسشنامه در دو مطالعه در سال های ۱۳۸۹ و ۱۳۹۲ مورد تأیید قرار گرفته است.