مفهوم بازاریابی رابطه مند برای نخستین بار از سوی بری در سال ۱۹۸۳ میلادی در زمینه سازمان‌های خدماتی ارائه شد و به عنوان استراتژی جذب، حفظ و ارتقای روابط با مشتریان تعریف شده است. گرونروز (۱۹۹۴)در تعریفی جامع از بازاریابی رابطه مند آن را به عنوان فرآیند شناسایی، ایجاد، نگه داری، تقویت و در صورت لزوم خاتمه دادن به رابطه با مشتریان و دیگر ذی نفعان رابطه در یک سود دوجانبه تعریف کرده است، به طوری که اهداف همه گروه ها در این رابطه تأمین شود. کاتلر و دیگران نیز بازاریابی رابطه مند را به مفهوم ایجاد، حفظ و ارتقای روابط مستحکم با مشتریان و دیگر ذی نفعان تعریف کرده است. آنان معتقدند بازاریابی به طور فزاینده ای در حال دور شدن از معاملات فردی و حرکت به سمت ساخت رابطه با مشتریان و شبکه های بازاریابی است. بازاریابی رابطه مند رویکردی بلندمدت دارد که، هدف اصلی آن ارائه ی ارزش در بلندمدت به مشتری است و معیار موفقیت نیز رضایت بلندمدت مشتری می باشد.
به منظور سنجش بازاریابی رابطه مند می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۶ گویه و ابعاد شاﯾﺴﺘﮕﯽ، ارﺗﺒﺎﻃات، اﻋﺘﻤاد، ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ﺗﻌﺎرض و تعهد می‌باشد که از پژوهش معتبر دوبیسی و واه (۲۰۰۵) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۸۸ مورد تأیید قرار گرفته است.
