توسعه محصول جدید فرآیندی پیچیده است که مستلزم مشارکت بخشهای کارکردی گوناگون شرکت است. از جمله مهمترین آنها بخشهای مهندسی، تولید و بازاریابی شرکت است. در واقع NPD فرآیندی است که برای اجرای مناسب آن، کل شرکت باید برانگیخته و حساس باشد. در تعریف NPD آمده است که فرآیند مزبور اساسا توسعه دانش و فعالیتهای آمیختگی و ترکیب سازی دانش مشتمل بر جریانی از وظایف روتین و غیر روتین و اجرا شده به وسیله آرایشی از افراد و گروههای فعال در سازمان است. همچنین عنوان شده است که فرآیند مزبور را می توان به عنوان مجموعه ای از فعالیتها که دستورالعملها و سفارشهای مشتری، تقاضای بازار و پیشرفتهای تکنولوژی را درون فرآیند طراحی و تولید انتقال می دهد، دانست. پژوهشگران نرخ شکست محصولات جدید را اساسی و حایز اهمیت می دانند و معتقدند که نتیجه شکست می تواند برای شرکتها بسیار پرهزینه و گزاف باشد به گونه ای که برای هر ۷ ایده، تقریبا ۴ ایده وارد مرحله توسعه می شود و تنها یک ایده در انتها به شکل محصول روانه بازار می شود. بنابراین موفقیت در پروژه های NPD خود چالش مهم و حیاتی برای مدیران گذشته بوده و این چالشها بدبختانه مدیران امروزی را نیزفرا گرفته است. در واقع، بررسی ویژگیهای چالش برانگیز و عوامل مؤثر بر NPD گستره بزرگی از تحقیقات محققان و آکادمیها را به خود اختصاص داده است.

به منظور بررسی مولفه های مؤثر بر موفقیت توسعه محصول جدید می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۷ گویه و ابعاد عوامل تجاری سازی، عوامل درون سازمانی، عوامل حمایتی، عوامل بازاریابی و عوامل تکنولوژیک می‌باشد که از پژوهش‌ های کوپر و ادگت (۲۰۰۲)، پولتون و بارکلی (۱۹۹۸)، لین و همکاران (۱۹۹۶)، مونتویا، ویزو کالانتون (۱۹۹۴)، شارما (۲۰۰۶)، کوپر (۱۹۹۹)، وس و همکاران (۱۹۹۸)، پیج (۱۹۹۵)، کوپر و کلیندزمیت (۱۹۹۳)، سیرپیسکی (۲۰۰۲)، گوپتا و وایلمون (۱۹۹۰) و مثیو (۱۹۹۶) استخراج شده‌اند و روایی و پایایی آن در مطالعه ای در سال ۱۳۹۰ مورد تأیید قرار گرفته است.