ترک کارکنان، علاوه بر هزینه‌های استخدام و آموزش کارکنان جدید، پیامدهای منفی دیگری نیز برای سازمان دارد. اخیراً برای این مسألۀ مدیریتی و حفظ کارکنان ارزشمند سازمان در زمینه تمایل به ماندن کارکنان در سازمان، تحقیقات بسیاری انجام گرفته است. میل به ماندن در شغل، نوعی حالت انگیزشی و درونی بالقوه در فرد برای باقی‌ماندن در شغلی است که به آن اشتغال دارد. این تمایل ممکن است در شرایط خاص و در تأثیر عوامل مختلف به تمایل به ترک شغل بینجامد. میزان جابه‌جایی و ترک خدمت بالا معمولاً معرّف مشکلات داخلی سازمانی است. دلایل ترک خدمت، عبارت است از نارضایتی از شغل، بی‌اطّلاعی از نتیجه عملکرد، نبود فرصت‌های آموزش، ناممکن‌بودن توسعه شغلی، نبود انسجام گروهی، انتظارات غیرواقعی، بی‌عهدی و نارضایتی از مدیران.
به منظور سنجش تمایل به ماندن کارکنان در سازمان می توان از مقیاس پریز و بندیکسن (۲۰۱۵) استفاده کرد که این مقیاس شامل سه گویه می باشد. مقیاس درجه بندی هر سؤال از کاملاً موافق تا کاملاً مخالف بر اساس نمره ۱ تا ۵ می باشد. روایی و پایایی این پرسشنامه در پژوهشی در سال ۱۳۹۵ مورد تأیید قرار گرفته است.
