یکی از مناسب‌ترین تعریف‌های نگرش برند، “ارزیابی درونی فرد از برند” است. نگرش ها پس از تفسیر، ارزیابی و ادغام محرک های اطلاعاتی ایجاد می‌شود. به طور کلی نگرش به برند توسط کلر (۱۹۹۸) دیدگاه مثبت یا منفی مصرف کننده نسبت به خدمات برند تعریف شده است. این دیدگاه از رضایت مصرف کننده و درک وی از محرک های برند ناشی می شود.
جدا از رضایت که واکنش سریع نسبت به خرید خدمات است، نگرش به برند ارزیابی کلی از ابعاد برند را ارائه می دهد. نگرش به برند تمایل مصرف کننده برای پاسخگویی و نشان دادن واکنشی مطلوب یا نامطلوب، به طور مداوم نسبت به یک برند خاص است؛ بنابراین نگرش به برند بر اساس ارزیابی مستقیم یا غیرمستقیم ابعاد برند (شواهد برند) از منبع اطالعاتی و ارتباطات بنا شده است و بر مبنای میزان رضایت پس از مصرف تعریف می شود.
به منظور سنجش و ارزیابی نگرش نسبت به برند می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۳ گویه می‌باشد که از منبع معتبر لو و لامب (۲۰۰۰) استخراج شده‌اند و روایی و پایایی آنها در مطالعه ای در سال ۱۳۹۳ مورد تأیید قرار گرفته است.
