یکی از انواع روابط میان فردی تأثیرگذار، تعامل معلم ـ دانش آموز است. مدرسه به عنوان یکی از مهمترین محیط ها برای رشد شناختی و اجتماعی دانش آموزان محسوب می شود. در مدرسه مهارت های تحصیلی، اجتماعی، و رفتاری فراگرفته می شود. اکتساب این مهارتها از طریق تعامل با محیط مدرسه شامل معلمان، همسالان و برنامه های تحصیلی امکانپذیر است. نظریه نظام های تحولی چهارچوبی را برای تأکید بر طبیعت فعال و اهمیت تعامل معلم با دانش آموز در برانگیختن فرایندهای تحولی فراهم می سازد. بر این اساس، تعامل معلم و دانش آموز می تواند به عنوان نظامی فعال تلقی شود که تحت تأثیر ویژگی های معلم و دانش آموز، و نیز متغیرهای ساختاری کلاس مانند نسبت معلم به دانش آموز و جو کلی کلاس است. با توجه به نظریه نظام های تحولی، تعامل معلم و دانش آموز در سازگاری عاطفی دانش آموزان نقشی کلیدی ایفا می کند.
به منظور سنجش چگونگی ارتباط معلمان و دانش آموزان (تعامل معلم دانش آموز) می توان از مقیاس تعامل معلم دانش آموز (TSIS) (پیانتا، ۲۰۰۱) استفاده کرد. این مقیاس مشتمل بر ۱۵ گویه است و دو بعد ارتباط نزدیک و تعارض را میسنجد. پاسخگویی به گویه های این مقیاس به وسیله معلم براساس شاخص ۵ درجه ای از نوع لیکرت با دامنه ای از نمره ۵ (بسیار موافقم) تا ۱ (بسیار مخالفم) صورت می گیرد. روایی و پایایی این مقیاس در مطالعه ای در سال ۱۳۹۱ مورد تأیید قرار گرفته است.
