نظریه پردازان مدیریت و سازمان قرن بیست و یکم را، قرن رهبری برای سازمان می‌دانند و اعتقاد آنها بر این است که رهبری عامل اصلی موفقیت سازمان ها و جامعه امروزی می‌باشد. توسعه های اخیر در نظریه های رهبری، از نظریه های رهبری کاریزماتیک که رهبر را موجودی غیرمتعارف فرض می‌کرد و پیروان را وابسته به رهبری می‌دانست، به سمت نظریه های نئوکاریزماتیک و رهبری تحول آفرین که به توسعه و توانمندسازی پیروان جهت عملکرد مستقل توجه می‌کنند، انتقال یافته است. رهبری تحول آفرین نوعی فرآیند پیچیده و پویا است که در آن رهبران، ارزش ها، باورها و اهداف پیروان را تحت تأثیر قرار می‌دهند. به عبارت دیگر فرآیند ایجاد تعهد در قبال اهداف سازمان و توانمند ساختن پیروان در انجام و رسیدن به این اهداف می‌باشد. عامل انگیزه دادن به پیروان از طریق جذاب کردن آرمانهای بالاتر و ارزشهای اخلاقی.
به منظور بررسی رهبری تحول گرا می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۳ گویه و ابعاد ملاحظات فردی، تحریک عقلانی، انگیزش الهامی و کاریزما می‌باشد که از پژوهش معتبر بارنت و همکاران (۲۰۰۱) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۲ مورد تأیید قرار گرفته است.
