سبک اسناد بیانگر شیوه ترجیحی افراد در تبیین علل وقوع رخدادهای مختلف است. سبک اسناد دارای ۳ بُعدِ تعیین کننده پایدار/ناپایدار، فراگیر/اختصاصی و درونی/بیرونی و دو سطح خوش بینانه (تأکید بر مسئولیت شخصی در پدیدآیی رویدادها) و بدبینانه (سرزنش خود در باره رویدادهای خارج از کنترل) می باشد. در سال ۱۹۷۸ آبرامسون و سلیگمن نظریه درماندگی آموخته شده را با تلفیق نظریه اسنادی از نو تنظیم کردند. طبق نظریه جدید علاوه بر تجربه رویدادهای غیرقابل کنترل، چگونگی تفسیر فرد از رویدادها و تبیین آن ها از اهمیت قابل ملاحظه ای برخوردار است. چرا که روش تبیین رویدادها توسط فرد ممکن است مهمتر از آن چه واقعا روی می دهد باشد. به استناد این الگو، پرسشی که در ذهن فرد نقش می بندد این است که اکنون علت شکست من چیست؟ آیا این شکست در موقعیت های دیگر نیز اتفاق می افتد؟ آیا کوتاه مدت و موقتی است؟ پاسخ به سوالات فوق در چهارچوب سبک های اسنادی افراد قابل بحث و بررسی است.
پرسشنامه سبک اسنادی کودکان (CASQ) توسط نادین کازلو و ریچارد تانن با دو تن از دانشجویان مارتین سلیگمن در سال ۱۹۹۶ تهیه شده است. این آزمون دارای ۴۸ سوال دو گزینه ای می باشد که دو موقعیت مثبت (خوب) و منفی (بد) را دربرمی گیرد و هر موقعیت دارای ۳ بعد اسنادی (پایدار، فراگیر، درونی) و هر بعد دارای ۸ سوال است که به صورت صفر و ۱ نمره گذاری می شود. این آزمون در مدت ۲۰ دقیقه اجرا می شود و کودک می بایستی خود را در موقعیت مطرح شده در پرسشنامه قرار دهد و گزینه ای را انتخاب کند که اگر در شرایط واقعی قرار می گرفت با احتمال بیشتری آن طور عمل می کرد. روایی و پایایی این پرسشنامه در دو مطالعه در سال های ۱۳۸۲ و ۱۳۹۱ مورد تأیید قرار گرفته است.
