عموماً دانش محور و با بافتی کارآفرین و دارای ساختاری هسته ای و انعطاف پذیر و با مدیریّتی پیش برنده معرفی می‌شود و هدف چنین مدیریّتی ایجاد محیطی یادگیری و گسترش فرایندهای توسعه یافته در سراسر اجرای مسئولیّت می‌باشد (تسینگ، ۲۰۱۱). یادگیری استراتژیک برنامه ای است که با هدف تسریع و تسهیل یادگیری در سازمان طراحی شده و به اجرا در می‌آید این برنامه می‌تواند رویکردی رسمی یا غیررسمی داشته باشد (رحمتی و همکاران، ۱۳۹۰). عصر حاضر به دلیل پیشرفت های علمی و فنّی، تغییرات اساسی را در عملکرد بسیاری از شرکت های کوچک و متوسّط به وجود آورده است. امروزه کیفیّت کالا و خدمات، مزیّت رقابتی قلمداد نمی شود؛ زیرا محصولات را می‌توان کپی کرد، از خدمات می‌توان تقلید کرد و حتّی فرآیندها را می‌توان نسخه برداری کرد. بنابراین برخی از کارشناسان و مدیران یادگیری را در سازمان تنها مزیّت رقابتی پایدار می‌دانند. زیرا تمامی فعّالیّت های یادگیری با هدف بهبود دانش و مهارت های جدید در سازمان انجام می‌شود. همواره با فرو ریختن موانع رقابتی سازمان هایی پیشتاز هستند که سریع تر از رقبای خود یاد بگیرند. این شرکت ها همواره آموزش های مؤثّر را به افراد خود می‌دهند تا آنها مهارت های جدید را به موقع یاد بگیرند (وانگ و نو، ۲۰۱۰).
به منظور ارزیابی یادگیری استراتژیک در سازمان می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۱ گویه و هفت بعد یادگیری پیوسته، گفتگو و پرسش، همکاری و یادگیری گروهی، ایجاد سیستم ها، اختیاردهی به افراد، ارتباط با محیط و رهبری استراتژیک می‌باشد که از پژوهش معتبر تسینگ (۲۰۱۱) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۳ مورد تأیید قرار گرفته است.
