اعتماد (اعتماد شناختی و اعتماد عاطفی): اعتماد مبتنی بر احساس به روابطی برمی گردد که طرفین نسبت به هم توجه دارند و به هم اهمیت می­دهند، به فضیلت درونی چنین روابطی ارزش می نهند و معتقدند که این احساسات متقابل هستنداز طرف دیگر، اعتماد مبتنی بر شناخت به شایستگی و قابلیت اعتماد درک شده نسبت به شخص دیگر برمی گردد. اعتماد مبتنی بر عاطفه و احساس به توجه و اهمیت دوطرفه میان کارمندان بر می­گردد؛ و  اعتماد مبتنی بر شناخت به قابلیت اعتماد و شایستگی (لیاقت) همکار بر می­گردد. مقصود از اعتماد، عموماً آن انتظارات یا باورهایی است که افراد دوست دارند به دیگران به طریقی قابل پیش‌بینی و نه صرفاً در راستای منفعت شخصی خود نشان دهند. اعتماد مهم‌ترین انگیزه‌ای است که افراد را به داشتن روابط دو سویه یا چند سویه تشویق می‌کند (رضایی‌کلیدبری و همکاران، ۱۳۹۰). اعتماد، به میزان آسیب­پذیری تمایلات و اشتیاق یک طرف تعامل به اقدامات طرف مقابل بدون در نظرگرفتن توانایی کنترل و نظارتی که فرد بر طرف مقابل دارد، گفته می­شود.

به منظور سنجش و ارزیابی اعتماد شناختی و عاطفی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۰ گویه و دو زیر مقیاس اعتماد عاطفی و اعتماد شناختی می‌باشد که از پژوهش معتبر یانگ و موسهلدر (۲۰۱۰) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۲ مورد تأیید قرار گرفته است.