سرمایه اجتماعی: فوکویاما (۱۹۹۵) سرمایه اجتماعی را به عنوان “توانای افراد برای کار تعریف شده با هم و برای رسیدن به اهداف مشترک در گروه ها و سازمان ها می داند”. بعدها فوکویاما (۱۹۹۹) تعریف دیگری از سرمایه اجتماعی ارائه می دهد و می گوید: سرمایه اجتماعی را به سادگی می توان به عنوان وجود مجموعه معینی از هنجارها یا ارزشهای غیر رسمی تعریف کرد . سرمایه اجتماعی، حاصل انباشت منابع بالقوه و بالفعلی است که درشبکه ای با دوام از روابط کم و بیش نهادینه شده در بین افرادی که با عضویت در یک گروه ایجاد می شود، و در روابط میان افراد تجسم می یابد. سرمایه اجتماعی به طور عمده مبتنی بر عوامل فرهنگی و اجتماعی است و شناسایی آن به عنوان نوعی سرمایه چه در سطح مدیریت کلان توسعه کشورها و چه در سطح مدیریت سازمان ها و بنگاه ها می تواند شناخت جدی را از سیستم های اقتصادی اجتماعی ایجاد ومدیران را در هدایت بهتر سیستم ها یاری کند. از نظر پاتنام سرمایه اجتماعی به جنبه های اجتماعی سازمان مانند شبکه ها،هنجارها و اعتماد که هماهنگی و همکاری را در منافع دو جانبه تسهیل می کند اشاره دارد سرمایه گذاری در سرمایه اجتماعی منافع سرمایه گذاری در سرمایه فیزیکی و سرمایه انسانی افزایش می دهد.
به منظور بررسی سرمایه اجتماعی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۷ گویه و ابعاد ایجاد ارتباطات، توانایی اعتماد و پرورش همکاری می‌باشد که از پژوهش معتبر کوهن و پروساک (۲۰۰۱) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۳ مورد تأیید قرار گرفته است.
