رفتارهای منافقانه در ارتباطات بین فردی در سازمان: رفتارهای منافقانه در ارتباطات بین فردی در سازمان، از تقاطع نظری ارتباطات فریب کارانه، ناهمگونی شناختی و خودشیرینی شکل می گیرند. توضیح آنکه، به طور کلی برقراری ارتباطات فریبکارانه بین فردی در سازمان و وقوف دیگران بر این ارتباطات محتمل است. فرد فریبکار بر اساس باورهایی که درباره باورهای مخاطبان فریبکار دارد، به فریبکاری مبادرت میورزد؛ به همین دلیل کسی که به برقراری ارتباطات فریبکارانه اقدام می کند، می تواند آنگونه ارتباطات را درازای ارتباطات صحیح به مخاطبان القا کند و برای سالم و درستبودن آن مبنایی بتراشد. اگرچه در تجربه ارتباطی، شناسایی شواهد فریبکاری کار دشواری است، واحدبودن موضوع فریبکاری در خلال ارتباطات بین فردی گوناگون، می تواند شاهدی بر اقدام فریبکارانه فرد نزد مخاطبان باشد و در نتیجه سبب لو رفتن آن شود. حال اگر موضوع یادشده نگرش خاصی باشد که در فرایند ارتباط بین فردی بهمثابه پیام مبادله شود، از آنجا که بر اساس پدیده ناهمگونی شناختی، گاه رفتار انسانها با نگرش آنها تفاوت دارد، هر آینه امکان وقوع رفتارهای دوگانه یا چندگانه فریبکارانه از سوی افراد وجود دارد. ناهمگونی شناختی، نوعی تنش است که از تقابل همزمان دو یا چند نگرش ناسازگار با یکدیگر نتیجه می شود. ناهمگونی بین نگرش و رفتار نیز در واقع، برایند ناهمسازی نگرش ها با یکدیگر است.
به منظور سنجش رفتاریهای منافقانه در ارتباطات بین فردی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۴ گویه و ابعاد ارتباطات فریبکارانه، ناهمگونی شناختی و خودشیرینی می‌باشد که از پژوهش معتبر دانایی فرد و همکاران (۱۳۹۲) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۷ مورد تأیید قرار گرفته است.
