رفتار معنوی و توأم با مسئولیت با بیماران، نقش موثری در بهبود و بازگشت سلامتی آنان دارد به همین دلیل است که حرفه پرستاری بر پایه اخلاق استوار شده است. پرستاران به عنوان بزرگترین گروه ارائه کننده خدمت درسیستم های بهداشتی-درمانی از نظر اخلاقی مسئول هستند و باید در برابر رفتارهای خود پاسخگو باشند. هرچند اخلاق در همه مشاغل ضروری بوده اما در حرفه پرستاری ضرورت بیشتری دارد. اهمیت دادن به عمل اخلاقی مهم ترین ضامن انجام عمل اخلاقی است که به وسیله حساسیت در رفتار اخلاقی ایجاد می شود. حساسیت اخلاقی به عنوان اولین مؤلفه برای رعایت اخلاق ترکیبی از آگاهی فرد از ابعاد اخلاقی نظیر تحمل، آرامش، مسئولیت پذیری و اهمیت دادن به مسائل اخلاقی می باشد. حساسیت اخلاقی یکی از ویژگی هایی است که فرد واجد آن به پدیده های اخلاقی حساس می شود و پدیده ها را از زاویه اخلاق می بیند. پرستاران اغلب با موقعیت هایی مواجه می شوند که باید برای آنها راه حل هایی پیدا کرده و تصمیمات اخلاقی مناسب اتخاذ کنند. حساسیت اخلاقی به عنوان پایه و سنگ بنای اخلاق درپرستاری زمینه ارائه مراقبت مؤثر و اخلاقی را از بیماران فراهم می آورد. حساسیت اخلاقی نیازمند این توانایی است که فرد تشخیص دهد چه چیزی درست بوده و در ذهن خود درخصوص موضوعات اخلاقی بحث و مذاکره نماید. حساسیت اخلاقی عامل درونی بوده که باعث تشخیص بین صحیح یا غلط در فرد و انجام عمل صحیح می شود و تنها مربوط به حس فرد نیست، بلکه نیازمند ظرفیت و تجربه شخصی جهت شناخت اهمیت مسئله اخلاقی موجود در موقعیت است.

به منظور سنجش و ارزیابی حساسیت اخلاقی پرستاران در تصمیم گیری می توان از پرسشنامه ای که توسط لاتزن و همکاران (۱۹۹۴) تدوین شده است و پس از آن توسط کومیر (۲۰۰۵) اصلاح گردیده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۵ گویه و شش بعد احترام به استقلال مددجو، آگاهی از نحوه ارتباط با بیمار، دانش حرفه ای، تجربه مشکلات و کشمکشهای اخلاقی، به کار گیری مفاهیم اخلاقی در تصمیم گیریهای اخلاقی و بعد صداقت و خیرخواهی می‌باشد. روایی و پایایی این پرسشنامه در سه مطالعه در سال های ۱۳۹۰، ۱۳۹۲ و ۱۳۹۷ مورد تأیید قرار گرفته است.