ماکیاولیسم یک ویژگی شخصیتی است که نشان دهنده تمایل فرد به عدم اعتماد به دیگران، شرکت در اعمال نفوذ غیراخلاقی، در پی کنترل دیگران و تمایل برای جایگاه یا مقام می باشد. ماکیاولیسم یک رفتار شخصی است که می توان آن را یک رفتار، جهت به انجام رساندن اهداف شخص دانست. افراد با سطح ماکیاولیسم بالا همچنین ممکن است رفتارهای پرخاشگرانه، سوداگر و منحرفی را به منظور کسب اهداف شخصی و سازمانی و توجه کم به رفاه افراد پیرامون خود به کارگیرند. افراد ماکیاول توجهی به اخلاقیات ندارند و عموماً به عنوان افرادی غیراخلاقی معرفی می شوند. افرادی که نمره ی بالا از اندازه گیری مقیاس ماکیاولی بدست می آورند افراد ماکیاولگر نامیده می شوند. چنین افرادی تمایل قوی به نفوذ، وادار کردن دیگران، کنترل، گرایش به شناخت و فاقد اثرگذاری در روابط بین فردی و اخلاق متعارف هستند. افراد با ماکیاولی بالا درگیری احساسی کمتری با مردم و موقعیت ها دارند به این معنا که به احساسات، حقوق و نیازهای افراد دیگر اهمیت کمتری می دهند. آنها در تعامل با دیگران به رویکرد سرد و جدای از دیگران گرایش دارند و تعهدات را زمانی که به نفع خود ببینند تغییر می دهند و روی منافع خود که در تقابل با منافع دیگران است تمرکز دارند. در مقابل افرادی که نمره ی پایینی در ماکیاولیسم بدست آورند، مستعد نفوذ اجتماعی، مردمگرا، قوانین را می پذیرند و ساختارها را دنبال می کنند.
برای سنجش رفتار ماکیاولی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۶ گویه و ۴ بعد عدم مراعات اصول اخلاقی، تمایل به کنترل بر روی دیگران، تمایل برای جایگاه یا مقام و بدگمانی به دیگران می‌باشد که از پژوهش معتبر شریفی (۱۳۹۴) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه مورد تأیید قرار گرفته است.
