ماکیاولیسم که آن را فرصت طلبی نیز می نامند، عبارت است از میزان نفوذ و سلطه یک شخص بر طرف مقابل خود، که به موجب آن، طرف مقابل خود را به انجام خواسته های شخص متقاعد می نماید. با افزایش میزان نفوذ شخص بر طرف مقابل، دیگران در چنگ او در می آیند و آن چه را که او می خواهد انجام می دهند و آن می شود که او توقع داشته است. افراد با ویژگی ماکیاولی بالا تمایل به برد دارند و توجه اساسی آن ها وظیفه و کاری است که باید انجام دهند و نه چیز دیگر. در این راستا، آن ها برای انجام وظیفه خود از افراد تحت سلطه خود، برای رسیدن به هدف به عنوان یک ابزار استفاده می نمایند. ماکیاولیسمی ها دارای رفتارهای سرد و همراه با عدم صمیمیت و بی عاطفگی هستند. کسانی که نمره بالا در مقیاس ماکیاولیسم دارند، تمایل به فریب دیگران و دستکاری به نفع خود دارند. آنها افرادی خودبین هستند که برای رسیدن به اهدافشان به تضعیف اعتبار دیگران می پردازند. فرد ماکیاولیسم خود را خودخواه نمی بیند و در توجیه رفتار خود بسیار عالی عمل می نماید.
ماکیاولیسم (فرصت طلبی) به معنای بکار بردن روشهای غیراخلاقی برای رسیدن به هدف است. شخصیت ماکیاولی از نظریه نیکولو ماکیاولی فیلسوف ایتالیایی قرن پانزدهم میلادی اقتباس شده است و براساس دو دیدگاه عمدهی: هدف، وسیله را توجیه میکند و صحبت کردن، مطابق میل مردم، استواراست. دروغگویی و گرایش به نیرنگ، فریبکاری، کنترل اوضاع به نفع خود، جاه طلبی، جعل شخصیت واقعی، تفرقهافکنی، تخریب شخصیت افراد، به بردگی گرفتن دیگران، احترام به افرادصاحب ثروت، قدرت و شهرت، تحمیق دیگران، نقش بازیکردن و مطابق میل دیگران رفتار کردن به منظور نیل به هدف، ازجمله ویژگی های افراد با شخصیت ماکیاولیسم است .
به منظور سنجش ماکیاولیسم می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۲ گویه می‌باشد که از پژوهش معتبر کریستی و جیس (١٩٧٠) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۱ مورد تأیید قرار گرفته است.
