ماکیاولیسم یک ویژگی شخصیتی است که نشاندهنده تمایل فرد به عدم اعتماد به دیگران، شرکت در اعمال نفوذ غیراخلاقی، در پی کنترل دیگران و تمایل برای جایگاه یا مقام می باشد. ماکیاولیسم یک رفتار شخصی است که می توان آن را یک رفتار، جهت به انجام رساندن اهداف شخص دانست. افراد با سطح ماکیاولیسم بالا همچنین ممکن است رفتارهای پرخاشگرانه، سوداگر و منحرفی را به منظور کسب اهداف شخصی و سازمانی و توجه کم به رفاه افراد پیرامون خود به کارگیرند. افراد ماکیاول توجهی به اخلاقیات ندارند وعموماً به عنوان افرادی غیراخلاقی معرفی می شوند. افرادی که نمره ی بالا از اندازه گیری مقیاس ماکیاولی بدست می آورند افراد ماکیاولگر نامیده می شوند. چنین افرادی تمایل قوی به نفوذ، وادار کردن دیگران، کنترل، گرایش به شناخت و فاقد اثرگذاری در روابط بین فردی و اخلاق متعارف هستند. افراد با ماکیاولی بالا درگیری احساسی کمتری با مردم و موقعیت ها دارند به این معنا که به احساسات، حقوق و نیازهای افراد دیگر اهمیت کمتری می دهند. آنها در تعامل با دیگران به رویکرد سرد و جدای از دیگران گرایش دارند وتعهدات را زمانی که به نفع خود ببینند تغییر می دهند و روی منافع خود که در تقابل با منافع دیگران است تمرکز دارند. در مقابل افرادی که نمره ی پایینی در ماکیاولیسم بدست آورند، مستعد نفوذ اجتماعی، مردمگرا، قوانین را می پذیرند و ساختارها را دنبال می کنند .
به منظور سنجش و ارزیابی ماکیاولیسم در افراد می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۰ گویه می‌باشد که از پژوهش معتبر ویک فیلد (۲۰۰۸) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۰ مورد تأیید قرار گرفته است.
