خود شکوفایی اصطلاحی در روانشناسی انسانگرایانه و به معنی محقق ساختن حداکثر تواناییهای بالقوهٔ فرد توسط خودش است. خود شکوفایی به این پدیده اشاره دارد که انسانها تمایل دارند فراتر از نیازهای اولیه خود یعنی همان نیازهایی که در هرم سلسله مراتب نیازهای مزلو فهرست شده پیشرفت کنند. انسانها میکوشند از طریق خود شکوفایی، از امکانات به شیوهای بهینه استفاده کرده و تمامی استعدادهای پنهان خود را شکوفا کنند، حال این استعدادها هر چه میخواهد باشد. همان طور که آبراهام مزلو بیان میدارد: «آنچه آنسان میتواند باشد، باید بشود».
به منظور سنجش خود شکوفایی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۵ گویه میباشد که از منبع برانیگان (۱۳۸۲) استخراج شدهاند.
