بارقه های شکل گیری مفهوم انسجام به سال ۱۹۷۰ بر می گردد، آرون آنتونووسکی حس انسجام را مطرح کرد. آنتونوسکی حس انسجام را به صورت یک جهت گیری شخصی به زندگی تعریف می کند. او بر این باور خود تاکید دارد که از طریق حس انسجام می توان توجیه کرد که چرا فردی می تواند حد بالایی از استرس را از سر بگذارند و سالم بماند.بنابراین، او اعتقاد دارد آزمون حس انسجام مدیریت بر استرس را ارزیابی می کند و این مدیریت از طریق سه مفهوم اساسی (قابل درک بودن، قابل مدیریت بودن وقایع و معنا دار بودن وقایع از نظر فرد)،مفاهیم دارای جنبه روانی-اجتماعی، ممکن می شود. آنتونووسکی (۱۹۸۷) معتقد است قابلیت درک در بر دارنده ی مولفه هایی است که حس شناخت را به وجود می آورند. در افرادی که حس انسجام بالا دارند اطلاعات مربوط به مولفه شناختی مرتب،چامع،ساختارمند و روشن است و نه مغشوش، آسیب دیده، تصادفی و انعطاف ناپذیر. مردان یا زنانی که حس انسجام قوی در فهم پذیر بودن رویداد ها دارند، انتظار دارند محرک های مورد مواجه آنها در آینده پیش بینی پذیر باشند یا حداقل وقتی با رویدادی ناگهانی مواجه شدند رفتاری واضح و مرتبط از خود نشان می دهند. همچنین آنتونووسکی مولفه مدیریت پذیری را به صورت گسترده ادراک فرد از منابعی توصیف می کند که فرد در اختیار دارد و برای مواجهه با نیاز های ناشی از محرک هایی به کار گرفته می شوند که فرد را بمباران می کنند.این منابع در افراد دارای حس انسجام، بسنده و موثر هستند و نیز معنا داری، یک مولفه کاملا شناختی است و موید تاکید او بر اهمیت شناخت و نقش آن در حس انسجام است و آنتونووسکی معتقد است که معنا داری، مولفه انگیزشی حس انسجام است زیرا همین مولفه است که فرد را به طرف ارتقاء فهم از دنیای شخص و منابع تحت اختیار سوق می دهد.
پرسشنامه انسجام درونی یک پرسش نامه ی ۵۰ سوالی است که توسط ارقبایی (۱۳۹۲) ساخته شده است. هدف پرسشنامه انسجام درونی سنجش میزان انسجام درونی افراد مختلف است که نشان دهنده ی سه مولفه ی قابل درک بودن وقایع، قابل مدیریت بودن وقایع، معنادار بودن وقایع از نظر فرد است که هر چه میزان انسجام درونی بالاتر باشد فرد دارای مدیریت استرس بالاتری است و بهتر می تواند با بحران ها و استرس ها و وقایع زندگی کنار بیاید و سازگار شود.
