خودکارآمدی جنبه ای مهم از عملکرد در حوزه های متنوع است. بندورا و سارنی (۱۹۹۷) نشان دادند که خودکارآمدی برای عملکردهای هیجانی پایه و اساس شایستگی هیجانی است. مایر و سالووی (۱۹۹۷) و مایر (۲۰۰۴) به کمک مدل چهار وجهی هوش هیجانی توصیف مفهومی و تجربی مناسبی از عملکردهای هیجانی سازگار را ارائه دادند. فردنتالر و همکاران (۲۰۰۸) این مدل را برای تعیین حوزه عملکردهای هیجانی سازگار استفاده کردند. از آنجا که خودکارآمدی هیجانی و هوش هیجانی توانشی جنبه هایی از عملکرد هیجانی سازگار هستند، انتظار می رود این ساختارها تا اندازه ای مرتبط باشند. به دلیل اینکه عملکرد هیجانی سازگار به تنظیمات خلقی بهتر و خلق مثبت تر منجر می شود. این مقیاس را بورلی، نیکولا، شات و دونالد (۲۰۰۸) بر اساس مدل چهار وجهی هوش هیجانی سالووی و مایر (۱۹۹۷) تهیه کرده اند. این مقیاس در حوزه های پژوهشی هوش هیجانی و خودکارآمدی به کار می رود. روایی و پایایی این ابزار در پژوهشی در سال ۱۳۹۱ مورد تأیید قرار گرفته است.
