کمک طلبی تحصیلی به عنوان راهبردی جهت غلبه بر مشکلات یادگیری و بهبود تبحر تعریف شده است. از این رو، کمک طلبی یکی از راهبردهای یادگیری است که دانش آموزان با استفاده از آن می‌توانند مسائل و مشکالت یادگیری و تحصیلی خود را تشخیص داده و از طریق پرسش و کمک گرفتن از دیگران در جهت رفع آنها برآیند. آنها از این راهبرد می توانند جهت تسلط بر مهارت ها و رسیدن به یادگیری بهتـر استفاده کنند. در واقع، کمک طلبی تحصیلی شامل رفتارهایی از قبیل سؤال کردن از معلمان و والدین و همکلاسی‌ها، تقاضای توضیح بیشتر درباره مسئله، گرفتن سر نخ و راه حل‌های مسئله و سایر کمکهای درسی است. این نوع کمک طلبی به عـنوان راهـبردی جهـت جلوگیری از شکست تحصیلی عمل می‌کند. از طریق کمک گرفتن، نه تنها مشکلات تحصیلی دانش آموزان کاهش می‌یابد، بلکه آگاهی و مهارت‌هایی کسب می‌کنند که در موقعیت‌های دیگر به عنوان روشی از حل مسئله و یادگیری تبحری عمل می‌کنند.
کمک طلبی دارای دو شکل اجرائی و وسیله‌ای است. در کمک طلبی اجرائی دانش‌آموز پاسخ مسئله را می‌خواهد و انتظار دارد دیگران مشکل او را حل کنند، اما در کمک‌طلبی وسیله ای فرد می‌خواهد دیگران او را راهنمایی کنند تا به تنهایی مشکل خود را حل نماید است. رفتار کمک طلبی شامل اجتناب از کمک طلبی و پذیرش کمک طلبی است. اجتناب از کمک طلبی به رفتاری گفته می‌شود که دانش‌آموز در حالی که به کمک نیاز دارد، کمک نمی‌گیرد. بر عکس، پذیرش کمک‌طلبی به رفتاری اطلاق می‌شود که در آن دانش آموز، سرنخ و توضیحاتی را در مورد راه حل مسئله در خواست می‌کند. کمک طلبی علاوه بر اینکه راهبردی جهـت رفع مشکلات تحصیلی است، به صورت یک فرآیند اجتماعی تعاملی نیز درنظر گرفته می‌شود. کمک طلبی لزوماً نیازمند افراد دیگری است که دانش آموزان با آنها تعامل دارند و از آنها کمک می‌گیرند. در واقع کمک طلبی بعد اجتماعی خود نظم‌دهی تحصیلی است که دانش آموزان برای نظم بخشیدن به یادگیری خود از کمک دیگران استفاده می‌کنند.
به منظور ارزیابی رفتار کمک طلبی در افراد می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۴ گویه و ابعاد اجتناب از کمک طلبی و پذیرش کمک طلبی می‌باشد که از پژوهش معتبر ریان و پنتریچ (۱۹۹۷) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در سه مطالعه در سال های ۱۳۸۲، ۱۳۸۹ و ۱۳۹۷ مورد تأیید قرار گرفته است.
