در عصر حاضر گوش سپردن به آوای سازنده کارکنان برای سازمان ها اهمیت ویژه ای یافته، چرا که از یک طرف ایده ها و نظرات کارکنان می تواند راهگشای بسیاری از مسائل و مشکلات سازمانی بوده و از طرف دیگر نیز می تواند منعکس کننده علائق و خواسته های آنها به مدیریت سازمان باشد. آوای سازنده بهبودگرا بوده و وضعیت موجود را به چالش می کشاند، شامل رفتارهایی همچون پیشنهاد تحول در فعالیت های منظم و ارائه افکار و ایده های خالاقانه برای رویکردهای مؤثر کاری جدید است که حتی ممکن است گاهی اوقات صاحبان قدرت را آشفته و ناراحت نماید. بیان ایده های سازنده ممکن است منجر به افزایش دیده شدن کارمند، ارزیابی عملکرد مطلوب او و فرصت های تبلیغاتی برای وی شود . از طرف دیگر، ارائه ایده هایی که وضع موجود را به چالش می کشد، ممکن است خطر سوء تفاهم و سایر پیامدهای اجتماعی نامطلوب را به وجود آورد. صدایی که به نفع سازمان بوده است ممکن است به عنوان مداخله و تلاش برای تضعیف اعتبار ذینفعان مهم سازمان تلقی شود. به دلیل خطرات احتمالی مرتبط با اعتراض کردن، زیردستان اغلب پس از برآورد هزینه ها و مزایایی که ممکن است در پی داشته باشد تصمیم به صحبت کردن می گیرند. بنابراین آوای کارکنان یک رفتار برنامه ریزی شده عمدی است که در یک بستر بین فردی اتفاق می افتد. لیانگ و همکاران (۲۰۱۲) آوای سازنده را شامل دو بعد آوای ارتقایی و آوای انسدادی می دانند.
به منظور سنجش و ارزیابی آوای سازنده سازمانی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۰ گویه و دو بعد آوای ارتقائی و آوای انسدادی می‌باشد که از پژوهش معتبر لیانگ و همکاران (۲۰۱۲) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۴۰۰ مورد تأیید قرار گرفته است.
