توانمندسازی منابع انسانی به عنوان یک رویکرد نوین انگیزش درونی شغل، به معنی آزاد کردن نیروهای درونی کارکنان و همچنین فراهم کردن بسترها و به وجود آوردن فرصتها برای شکوفایی استعدادها، تواناییها و شایستگیهای افراد میباشد. توانمندسازی فرایند توسعه است، فرایندی که باعث افزایش توان کارکنان برای حل مشکل، ارتقای بینش سیاسی و اجتماعی کارکنان می شود و آنان را قادر می سازد تا عوامل محیطی را شناسایی کنند و تحت کنترل خود درآورند. توماس و ولتموس توانمند سازی روان شناختی را مفهومی چند بعدی می دانند و آن به عنوان فرآیند افزایش انگیزش درونی انجام وظیفه تعریف کرده اند و علاوه بر خود کارآمدی،سه حوزه دیگر شناختی حق انتخاب (خود مختاری) معنی دار بودن و موثربودن را نیز شامل می شود.
به منظور سنجش توانمندسازی روانشناختی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۰ گویه و ابعاد معنی دار بودن، شایستگی، خودمختاری و مؤثر بودن میباشد که از پژوهش معتبر اسپریتزر (۱۹۹۵) استخراج شده‌اند و روایی و پایایی آن در مطالعه ای در سال ۱۳۹۲ مورد تأیید قرار گرفته است.
