حساسیت اخلاقی به عنوان آمادگی شخصی برای هدایت تصمیم گیریهای اخلاقی میباشد که به همراه مسئولیت عاطفی و فرایندهای شناختی میباشد. حساسیت اخلاقی به عنوان تشخیص و دانستن یک موقعیت آسیب پذیر توسط پرستاران میباشد که در بیمارانی که مستلزم تصمیم گیری اخلاقی است، اتخاذ میشود. لوتزن، در ابتدا حساسیت اخلاقی را به عنوان درک فوری آسیبپذیری بیمار و آگاهی از مفاهیم اخلاقی که زیربنای تصمیمات خود میباشد، در نظر گرفت. بعدا، او حساسیت اخلاقی را به عنوان آگاهی فرد از حس مسئولیت پذیری، بار اخلاقی و قابلیت اخلاقی تعریف کرد . که طبق الگوی چهار مولفه ای رست و همکاران که شامل حساسیت اخلاقی، استدلال اخلاقی، انگیزهی اخلاقی و ویژگی های اخلاقی می باشد، حساسیت اخلاقی یکی از اصلیترین معیارها برای تحقق یک عمل اخلاقی است. مفهوم فلسفی حساسیت اخلاقی از ایده اخلاقی Antony Ashly Kopeer در قرن هفدهم با این معنی که فرد بتواند صحیح و غلط را تشخیص دهد، گرفته شده است.

به منظور سنجش حساسیت اخلاقی پرستاران می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۸ گویه و ابعاد احترام به استقلال مددجو، آگاهی از نحوه ارتباط با بیمار، تبعیت از قوانین، تجربه ی کشمکش های اخلاقی، به کارگیری مفاهیم اخلاقی و ابراز خیرخواهی می‌باشد که از پژوهش معتبر لوتزن و همکاران (۱۹۹۵) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۵ مورد تأیید قرار گرفته است.