خوشبینی نسبت به مسیر پیشرفت شغلی یکی از نگرشهای کاری مثبت است که اخیراً توجهات زیادی را به خود اختصاص داده است. افرادی که نسبت به مسیر پیشرفت شغلی خود خوشبین ترند، آینده شغلی خود را روشن دانسته و ناکامی در شغل را امری موقتی می دانند. آنان با احتمال کمتری در موقعیت های منفی و استرس زا درمانده یا تسلیم می شوند و با احتمال بیشتری چشم انداز مثبتی را حفظ کرده و برای مقابله با فشارهای کاری برنامه های عملیاتی تدوین می کنند. بنابراین خوش بینی نسبت به مسیر پیشرفت شغلی، با در نظر گرفتن غوغای اقتصادی دنیای امروزی، می تواند منجر به افزایش موفقیت فرد در مسیر پیشرفت شغلی اش شود.
هر چند مطالعات مربوط به خوشبینی بیشتر در حوزه روانشناسی انجام شده اند، اما فواید حاصل از برخورداری از نگرش های مثبت در زندگی، پژوهش‌گرهای مطالعات سازمانی را بر آن داشته است که بیش از پیش به بررسی این موضوع در محیط های کاری بپردازند. امروزه روانشناسان کاربردی و پژوهش‌گرهای حوزه رفتار سازمانی و منابع انسانی بیشتر از گذشته به نقش و اهمیت داشتن نگرش کاری مثبت واقف شده اند. آنان معتقدند خوشبینی می تواند فواید بسیاری مانند سلامت جسمانی، بهره وری، جلوگیری از افسردگی، شادی، موفقیت و پشتکار داشته باشد. مفهوم خوشبینی خلقی که به انتظار افراد از اینکه اتفاق های خوبی در آینده رخ خواهند داد اشاره دارد، به مدل خودتنظیمی رفتارهایی که در جستجوی هدفمند مرتبط است. بر اساس این مدل، انتظار فرد از پیامدهای یک فعالیت بر رفتارهای هدفگذاری نظیر آنچه که برای تحقق نتایج مسیر پیشرفت شغلی لازم است تاثیر میگذارد. هر چند این مفهوم در ابتدا به عنوان یک ویژگی خلقی تصور شده است، پژوهشهای اخیر نشان می دهند که خوشبینی مفهومی انعطاف پذیر است و می تواند توسط یک محیط حمایتی شکل گرفته و تقویت شود. از نظر پژوهشگرها، خوش بینی بیشتر با افزایش سازگاری فردی، اجتماعی، علمی، خشنودی و رضایت شغلی، برنامه ریزی شغلی، اعتماد به نفس در مورد تصمیم گیری شغلی، و هدفمندی در مسیر پیشرفت شغلی ارتباط دارد.
برای بررسی خوشبینی نسبت به مسیر پیشرفت شغلی می توان از پرسشنامه روتینگاس و همکاران (۲۰۰۵) استفاده کرد. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۴ مورد تأیید قرار گرفته است.
