در دنیای به شدّت رقابتی امروز که اکثر صنایع درگیر آن هستند، برای کسب مزیت رقابتی و حفظ و بقای سازمان، آشنایی با مفاهیم بازاریابی لازم است. یکی از مباحثی که به تازگی، علم بازاریابی را به خود مشغول داشته است، مفهوم برندسازی داخلی[۱] است. از تفاوت‌های اساسی میان برندسازی داخلی محصولات و خدمات این است که در بخش خدمات، نام سازمان تبدیل به برند سازمان می‌شود؛ زیرا اغلب مصرف‌کنندگان، سازمان را ارائه‌دهنده خدمات می‌بینند.
مدیریت برند داخلی، ابزار قدرتمندی برای ایجاد و حفظ برندهای بزرگ است. این منبع مهم، مزیت رقابتی پایداری است که فعّالیت‌های یک سازمان برای اطمینان از انعکاس ارزش برند به مشتریان را شامل می‌شود. کارکنان در فرایند مدیریت برند داخلی و در ارتقای داخلی برند جایگاه مهمی دارند. مدیریت برند داخلی بر توسعه، تقویت و تحکیم برند سازمان تأکید دارد. مطالعات زیادی در این زمینه انجام شده است و محقّقان، دیدگاه‌های زیادی را مطرح کرده‌اند. مفهوم بازاریابی داخلی و مدیریت برند داخلی از دیرباز مطرح بوده است و اکنون ماهیت چند بعدی یافته است. در منابع موضوع، این دو اصطلاح اغلب به جای یکدیگر به کار رفته‌اند. علاوه بر این برای توصیف مفهوم مدیریت برند داخلی، اصطلاحات متعدّدی از جمله بازاریابی محلّ کار و اصالت یا حقیقت برند به کار گرفته شده است.
به منظور سنجش مدیریت برند داخلی می توان از مقیاس ۱۰ گویه ای پریز و بندیکسن (۲۰۱۵) استفاده کرد. این مقیاس شامل سه بعد هویت برند، ارتباطات داخلی و ارتباطات خارجی برند را شامل می‌شود. مقیاس درجه‌بندی هر سؤال از کاملاً موافق تا کاملاً مخالف بر اساس نمره ۱ تا ۵ می باشد. روایی و پایایی این مقیاس در مطالعه ای در سال ۱۳۹۵ مورد تأیید قرار گرفته است.
[۱] internal brand management
