شاین (۲۰۰۴) فرهنگ سازمانی را الگویی از مفروضات اساسی می داند که گروهی خاص در مواجهه با مشکلات برای انطباق خود با محیط بیرونی و دست یابی به یکپارچگی و انسجام درونی، خلق، کشف یا ایجاد می کنند و این فرهنگ را به گونه ای در سازمان اجرای می کنند که آن را معتبر در سازمان جلوه می دهد و در نتیجه به اعضای جدید سازمان آموزش و روش های مواجهه با مشکلات سازمان را به آنها یاد می دهند (جونز، ۲۰۰۹). برات یان (۲۰۰۶) فرهنگ سازمانی را بیانگر عناصر هنجاری، سبک رهبری غالب، زبان و بحث و گفت و گوی بین اعضای سازمان می دانند و سازمان را منحصر به فرد و متفاوت از هنجارها و عقاید افراد می سازد (بالاغ، گال و سزابو، ۲۰۱۱) با توجه به تعاریف مختلف از فرهنگ سازمانی می توان گفت که زمینه اصلی در فرهنگ سازمانی، وجود سیستمی از معانی و مفاهیم مشترک در میان اعضای سازمان است.
به منظور سنجش و ارزیابی فرهنگ سازمانی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۲ گویه و ۴ بعد فرهنگ قبیله ای، فرهنگ کارآفرینی، فرهنگ سلسله مراتبی و فرهنگ بازاری می‌باشد که از پژوهش معتبر کامرون و کویین (۲۰۰۶) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۱ مورد تأیید قرار گرفته است.
