آمادگی برای پذیرش تکنولوژی در بین مردم را به معنی استفاده از فناوری جدید برای انجام اهداف در محیط زندگی و محل کار تعریف کرده اند. این متغیر از طریق سنجش ابعاد خوشبینی، خلاق بودن، عدم سهولت و عدم امنیت قابل اندازه گیری است (چن و همکاران، ۲۰۱۴). خوشبینی، به دیدگاه مثبت کاربران سیستم درباره ی استفاده از تکنولوژی و اعتقاد آنها درباره ی انعطاف پذیری حاصل از استفاده تکنولوژی در بهبود زندگی اشاره دارد. خلاق بودن، به تمایل کاربا سیستم در استفاده از تکنولوژی‌های پیشتاز و مدرن با قابلیت‌های نوآورانه اشاره دارد (چن و همکاران، ۲۰۱۴). عدم سهولت به بیان حالت منفی که در ذهن یک شخص در مورد ابزارهای تکنولوژی نقش می‌بندد، اشاره دارد (گلدرمن و همکاران، ۲۰۱۱). عدم امنیت، به عدم اعتماد کاربران سیستم نسبت به استفاده از تکنولوژی اطلاق می‌شود (چن و همکاران، ۲۰۱۴).
به منظور بررسی آمادگی پذیرش تکنولوژی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۸ گویه و چهار بعد خوش بینی، خلاق بودن، عدم سهولت و عدم امنیت می‌باشد که از پژوهش معتبر چن و همکاران (۲۰۱۴) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۴ مورد تأیید قرار گرفته است.
