آگاهی شیء انگاری بدنی: بدن تبلور و تجسم شرایط اجتماعی است که فرد را احاطه کرده است. این شرایط اجتماعی تعیین می‌کنند که فرد، خود جسمانی‌اش را چگونه ادراک کند و چه تصویری از بدنش در ذهن داشته باشد؛ ازاین‌رو، تصویر بدن را می‌توان نگرشی چندبعدی دربارۀ بدن خود، به‌ویژه شکل، اندازه و زیبایی آن تعریف کرد؛ به عبارت دیگر، تصویر بدن به ادراکات، احساسات و افکار شخص دربارۀ بدنش اطلاق می‎‌شود و معمولاً به‌منزلۀ سازه‌ای متشکل از برآورد اندازۀ بدن، ارزیابی از جذابیت بدن و احساسات مربوط به اندازه و شکل بدن مفهوم‌سازی می‌شود. تجربه رفتار بخشی از جامعه و مردان با زنانی که تن و بدن خود را بیشتر به مثابه یک شیء جنسی می دیدند و ابزاری برای استفاده و کامجویی، باعث می شود تا این گروه از زنان نگاه شیءانگارانه جنسی دیگران از خود را درونی کرده و خود را به عنوان یک شیء جنسی تلقی کنند. این نگاه جنسی به خود می تواند به شکلی از خود آگاهی منجر شود که مشخصه آن نوعی پایش ظاهر بدن می شود. این گونه زنان بدن خودشان را به عنوان یک شیء جنسی برای لذت مردان می بینند. این مسئله درباره همه زنان صدق نمی کند و نیز همه زنان به یک اندازه شیءانگاری جنسی را تجربه نمی کنند. نظریه خودشیء انگاری را اولین بار فردریکسن مطرح کرد؛ وی بر این نظر بود که فرهنگ خودشیءانگاری، زنان و دختران را به گونه ای پرورش می دهد که با خود همانند یک شی، رفتار می کنند که مردان همواره باید به آنها نگاه کند یا آنها را از نظر جنسی ارزیابی کنند. احساسی که فرد از خودش دارد منعکس کننده شیوه ای است که دیگران به او نگاه جنسی کرده یا رفتار می‌کنند. این پدیده در فرهنگ غرب بیشتر دیده می شود. در جامعه غرب، زیبایی و جذابیت جنسی زن به یک ارزش اجتماعی تبدیل شده است. این پندار و نوع نگاه به زن به عنوان یک کالای جنسی در رسانه های تصویری در غرب مانند تلویزیون، اینترنت، سینما، روزنامه ها و مجله ها انعکاس زیادی دارد. چنین برداشتی از زن در جامعه اثر زیادی را بر بخش فراوانی از زنان داشته است به گونه ای که این گروه از زنان سعی کرده اند خودشان را بر اساس ملاکی ببیند که جامعه از نظر زیبایی ظاهری و جذابیت جنسی برای ارزیابی آنها تعیین کرده است و یک نوع نگاه بیرونی به خود داشته باشند. به عبارت دیگر، این دسته از زنان ارزیابی بیرونی را درونی ساخته و خود را با آن نگاه جی می نگرند که مردان از آنها داشته‌اند.

به منظور سنجش سازه شیء انگاری بدنی می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۲۴ گویه و ابعاد نظارت بر بدن، شرم از بدن و کنترل می‌باشد که از پژوهش معتبر مک‌کینلی و هاید (۱۹۹۶) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در دو مطالعه در سال های ۱۳۹۳ و ۱۳۹۵ مورد تأیید قرار گرفته است.