از اخلاق کار به عنوان شاخه ای از دانش مدیریت نام برده می شود که از زمان پدیدار شدن مسئولیت اجتماعی در دهه ۱۹۶۰ عنوان شد. در این دهه جنبشهای آگاهی بخش اجتماعی، انتظارات مردم را از سازمانها افزایش داده و آنها را به این نتیجه رسانده بود که سازمانها باید از امکانات وسیع مالی و نفوذ اجتماعی خود برای رفع مشکلات اجتماعی مثل فقر، خشونت، حفاظت از محیط زیست، تساوی حقوق، بهداشت عمومی و بهبود وضع تحصیلات استفاده کنند. مردم بر این باور بودند که چون شرکتها و مؤسسات از منابع کشور به سود دست می یابند به کشور بدهکار و مدیون هستند و بایستی برای بهبود اوضاع اجتماعی تلاش کنند. دفت اخلاق را به معنای رعایت اصول معنوی و ارزشهایی تعریف می کند که بر رفتار شخص یا گروه حاکم است، مبنی بر اینکه درست چیست و نادرست کدام است. وی اینگونه بیان میکند که ارزشهای اخلاقی، تعیین کننده استانداردهایی است مبنی بر اینکه از نظر رفتار و تصمیم گیری چه چیزی خوب یا بد است.
اخلاق اسلامی کار را می توان مجموعه قوانین و ارزشهای اخلاقی بر اساس آموزههای قرآن و سیره اهل بیت علیهم السلام شامل انتظارات مذهبی با توجه به رفتار فرد در محیط کار تعریف کرد که تلاش، خلاقیت، مسئولیت پذیری، همکاری، از خود گذشتگی، روابط اجتماعی سازنده و رشد تواناییهای فردی و گروهی را شامل می شود. اخلاق کار از قواعد کلی حاکم بر فرهنگ و جامعه پیروی می کند. تحقیقات نشان می دهد کسانی که اخلاق اسلامی کار برایشان ارزش است در شغل خود راضی، هستند و در نتیجه تمایل دارند به اینکه تعهد بیشتری را در کار دارا باشند.
به منظور ارزیابی اخلاق اسلامی کار می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۷ گویه می‌باشد که از پژوهش معتبر درویش (۲۰۰۰) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۲ مورد تأیید قرار گرفته است.
