تعلق خاطر کاری، به میزان انرژی که یک فرد برای انجام کارهای خود صرف می کند، گفته می شود. کارکنان دارای تعلق خاطر کاری، احساس ارتباط مؤثر با کارشان دارند و خود را برای به انجام رساندن مسئولیت های شغلی توانمند می بینند. به علاوه، این دسته از کارکنان در کارشان به دنبال چالش های جدید می گردند.
کان (۱۹۹۰) تعلق خاطر کاری را استفاده فرد از تمام وجود خویش برای ایفای نقش های کاری می داند. تعلق خاطر کاری یعنی فرد در ایفای نقش کاری خود، تمام ابعاد فیزیکی، شناختی و عاطفی خویش را به کار می گیرد. کارمندی دارای تعلق خاطر کاری در بعد شناختی است که انجام وظایف کاری، آن قدر وی را جذب کند که چیزهای دیگر را فراموش نماید؛ به ندرت در حین انجام کار به چیزهای دیگری غیر از کار فکر نماید و هنگام کار این احساس را داشته باشد که زمان به سرعت می گذرد. کارمندی دارای تعلق خاطر کاری در بعد عاطفی است که از نظر احساسی علاقه مند به کار باشد. این کارمند، هنگامی که کارش را به خوبی انجام می دهد، هیجان زده می شود و احساسات شخصی وی تحت تأثیر چگونگی انجام کار قرار می‌گیرد. کارمندی، دارای تعلق خاطر کاری در بعد فیزیکی است که انرژی زیادی را صرف کار نماید و علاقه مند باشد به شدت کار کند. همچنین تا به انجام رساندن کار، آن را رها نکند و تا جایی که امکان داشته باشد بیش از ساعت های کاری در محل کار بماند و اضافه کاری انجام دهد و حتی ادامه کارش را به منزل ببرد.
به منظور سنجش و ارزیابی تعلق خاطر کاری می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۳ گویه و ابعاد تعلق خاطر شناختی، تعلق خاطر عاطفی و تعلق خاطر فیزیکی می‌باشد که از پژوهش معتبر مای و همکاران (۲۰۰۴) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۵ مورد تأیید قرار گرفته است.
