اشتراک دانش می­تواند بعنوان یک فرهنگ تعامل اجتماعی شامل مبادله دانش، تجارب و مهارت­های کارکنان در یک دپارتمان یا کل یک سازمان تعریف شود. هوگل و همکاران (۲۰۰۳) اشتراک دانش را مجموعه­ای از درک­های به اشتراک گذاشته شده می­دانند که باعث دستیابی کارکنان به اطلاعات مربوط و ساختن شبکه­های دانشی مفید در سازمان می­گردد. مطالعات گذشته این ایده را پشتیبانی می­کنند که اشتراک بهترین تجربیات و خطاها رفتارهای متفاوتی هستند که تحت شرایط متفاوت بوجود آمده و می­توانند منافع متفاوتی برای دریافت­کنندگان دانش ایجاد کنند (هوی و همکاران، ۲۰۱۰). یکی از اهداف اصلی اقدامات مدیریت دانش، بهبود و یا ایجاد اشتراک یا انتقال دانش بین واحدهای سازمانی می­باشد. اگر کارکنان بتوانند دانش شخصی کاری­شان را بکار گیرند و همچنین به اشتراک بگذارند هم سازمان­ها و هم افراد می­توانند رشد کنند. اگر دانش به طور موثری نتواند در سازمان به اشتراک گذاشته شود به احتمال زیاد از بین می­رود. از آنجائیکه سرمایه­های فکری و اطلاعاتی بطور عمیق در ذهن انسانها محصور است لذا درجه بالایی از قابل حمل بودن را دارا هستند و در نتیجه مهمترین نیاز برای یک سازمان جذب و محافظت از کارمندان دانشی برجسته سازمان می­باشد (قلی زاده، ۱۳۹۳)

به منظور سنجش و ارزیابی اشتراک دانش می توان از پرسشنامه ای که فراهم شده است استفاده کرد. این پرسشنامه دارای ۱۲ گویه و سه بعد اشتراک بهترین شیوه های کاری، اشتراک خطاها و اشتباهات و ترویج ایده می‌باشد که از پژوهش معتبر هوی و همکاران (۲۰۱۰) استخراج شده‌اند. روایی و پایایی این پرسشنامه در مطالعه ای در سال ۱۳۹۳ مورد تأیید قرار گرفته است.